#emg_opinions ၁၉ ဇူလိုင္ ၁၉၈၉ Written by - ခ်စ္ဝင္းေမာင္ (၁) ႏိုင္ငံ့သမိုင္းမ...

#emg_opinions



၁၉ ဇူလိုင္ ၁၉၈၉



Written by - ခ်စ္ဝင္းေမာင္



(၁)

ႏိုင္ငံ့သမိုင္းမွာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာ ေန႔စြဲမ်ား ရွိခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ၁၉၊ ဇူလိုင္ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ မူလတန္းအရြယ္မွစ၍ ထိုေန႔စြဲကို အမွတ္တရရွိခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသင္ဖတ္စာအုပ္မ်ားတြင္ “အာဇာနည္ေန႔အေၾကာင္း” ႏွင့္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္း သင္ၾကားရေသာအခါ ႏိုင္ငံ့သမိုင္းကို ေရေရရာရာ သေဘာမေပါက္ေသာ္လည္း မူလတန္းအရြယ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ဦး၏ အသိထဲမွာ “အာဇာနည္” တို႔ ကိန္း၀ပ္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အာဇာနည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက သံုးစြဲခဲ့ၾကသည့္ ေငြအေၾကြငါးျပားေစ့မွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ဦးေခါင္းပံု ပါသည္။ ေငြစကၠဴတစ္က်ပ္မွာလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ခန္႔ညားေသာ႐ုပ္ပံု ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ေန႔စဥ္ထိေတြ႕ခဲ့ၾကရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ႏွလံုးသားထဲမွာ ထာ၀ရစြဲတည္ေနခဲ့သည္။



ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းသည္ အမိႏိုင္ငံကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးျခင္းအျဖစ္ ခံယူသည္။ “အာဇာနည္” ဆိုသည္မွာ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ကိုယ္က်ဳိးမဖက္ဘဲ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားရဲသူဟု ငယ္စဥ္ကတည္းက အသိစိတ္ထဲမွာ စြဲထင္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကုိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တန္ဖိုးထားခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးၿပီးခ်ိန္မွာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကသည့္ မ်ဳိးဆက္မ်ားက “ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” အမည္နာမႏွင့္ ေၾကး႐ုပ္တုေတြ ထုဆစ္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕လယ္ပန္းျခံ၊ အမ်ားျပည္သူျမင္ကြင္းမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုပ္တုမ်ား ႏိုင္ငံအႏွံ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။ အထင္ကရလမ္းမမ်ား၊ အေဆာက္အအံုမ်ားကို “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” အမည္ တပ္မွည့္ေခၚခဲ့ၾကသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္း၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ပန္းျခံ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်း။ ယေန႔အထိ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အျမတ္တႏိုး ေခၚေနၾကတုန္းပင္။



ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံ၊ ကရာခ်ိၿမိဳ႕ေလဆိပ္ကုိ “အလီဂ်င္းနား” ေလဆိပ္ဟု အမည္ေပးထားသည္။ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံ ဂ်ာကာတာေလဆိပ္ကိုေတာ့ “ဆူကာႏို” ေလဆိပ္၊ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ၀ါရွင္တန္ေလဆိပ္ကိုလည္း “ဒါးလက္” ေလဆိပ္ဟုေခၚသည္။ သမုိင္းရွိေသာႏိုင္ငံမ်ားသည္ မိမိတို႔ႏိုင္ငံ၏ သမိုင္း၀င္ပုဂိၢဳလ္မ်ားကို ေလးစားဂုဏ္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ အထင္ကရေနရာမ်ားကို အမည္ေပးေလ့ရွိၾကသည္။ “ဆုိင္ဂံု” ဟု ေခၚခဲ့ၾကေသာ ေတာင္ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္သည္ ေတာင္ေျမာက္ေပါင္းစည္းၿပီးသြားသည့္အခါ သူတို႔၏ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးကို အစြဲျပဳ၍ “ဟိုခ်ီမင္းစီးတီး” အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားသည္။



ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ရာတြင္ ႏိုင္ငံတိုင္းက သူတို႔ႏိုင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား သမိုင္းတြင္ ထင္ရွားခဲ့ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ၿမိဳ႕လယ္လူျမင္ကြင္းမ်ား၊ အေဆာက္အအံု ပန္းျခံမ်ားတြင္ ေၾကးသြန္းထုဆစ္၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ ေက်ာက္ထြင္းပန္းပုလက္ရာအျဖစ္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ တခမ္းတနား လွလွပပ ျပသထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ႏိုင္ငံသားတို႔အား “အမိႏိုင္ငံေတာ္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးပါ” ဟု ဆိုင္းဘုတ္ႀကီး ေထာင္ျပထားစရာမလိုဘဲ အဆိုပါ လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္တို႔၏ ႐ုပ္တုမ်ားျဖင့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကို အျမဲလႈပ္ႏိႈးထားႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အားလံုးသိၾကသည့္အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြမွာ အမ်ဳိးသားေရးလကၡဏာေတြ ဆိတ္သုဥ္းလာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ နီးပါးရွိခဲ့ၿပီ။



ေငြစကၠဴေတြမွာ သမိုင္း၀င္ေခါင္းေဆာင္ ႐ုပ္ပံုမရွိ။ ၿမိဳ႕လယ္အထင္ကရေနရာေတြမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္႐ုပ္တုေတြ (ဟိုယခင္ရွိခဲ့သည္မွလြဲလ်င္) မျမင္ရေတာ့။ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ လမ္းလယ္ကြၽန္းေတြ၊ အ၀ုိင္းပတ္ေနရာေတြမွာ “န၀တ ပတၱျမားႀကီး” ႏွင့္ “ဆြမ္းအုပ္ႀကီး” ေတြ ၾကာပန္းေတြ၊ ကံ့ေကာ္ပန္းေတြသာ ေနရာယူထားသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ေတာ့ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈ ေမ့ေဖ်ာက္ခံခဲ့ရသည္။ ႏိုင္ငံ၏သမိုင္းသည္ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ရာ ေန႔စြဲမ်ားကို ၾကံဳဆံုခဲ့ရသည္။



(၂)

၁၉ ဇူလိုင္တည္းဟူေသာ ေန႔စြဲက အလြမ္းဓာတ္ခံမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနေသာ ေန႔စြဲတစ္ခုျဖစ္သည္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီရာသီေရာက္တိုင္း မုတ္သံုမိုးကမစဲဘဲ တသည္းသည္း ရြာသြန္းတတ္သည္။ ရပ္ရွစ္ခြင္ပတ္လံုး အံု႔ဆိုင္းညိဳေမွာင္ကာ ဘယ္ဆီလြမ္းလို႔ လြမ္းရမွန္းမသိ။ ႏွလံုးသားတို႔ ညိႇဳးငယ္ေစေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ ဒီရက္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား လုပ္ၾကံခံခဲ့ရသည္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔ ေသြးစြန္းေျမခရသည့္ ဒီေန႔မွာ မိုးေတြက ေစြရြာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ က်ဆံုးခဲ့ရျခင္းသည္ ျမန္မာရာဇ၀င္၏ အလြမ္းဇာတ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။



ငယ္စဥ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာတုန္းက ေက်ာင္းအားရက္ ဒီလိုေန႔မွာ ေရႊတိဂံုဘုရားဖူးရင္း၊ ေျမာက္ဘက္မုခ္က အာဇာနည္ဗိမာန္မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို သြားေရာက္အေလးျပဳခဲ့သည္ကို မေမ့ႏိုင္ေသးပါ။ မိုးဖြဲဖြဲၾကားမွာ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ေပၚမွဆင္းၿပီး အာဇာနည္ဗိမာန္သို႔၀င္ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ တိုးမေပါက္ေအာင္ စည္ကားခဲ့သည္။ အာဇာနည္ဗိမာန္မွာ တန္းစီအေလးျပဳၾကၿပီးလွ်င္ တာ၀ါလိန္းလမ္းရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနအိမ္ကို သြားေရာက္ေလ့လာၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနအိမ္ထဲေရာက္ဖို႔ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ တန္းစီရေသာ္လည္း ေနအိမ္ထဲ ေရာက္သြားသည့္အခါ သမိုင္းစာအုပ္တစ္အုပ္ ဖတ္ရသလို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းလွသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေသြးစြန္း၀တ္စံု၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္စီးေသာကား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔၏ ထမင္းစားပြဲ၀ိုင္း။ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ထားရေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ႐ုပ္ပံုလႊာက ပိုပီျပင္လာသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကို ဤသို႔ထိေတြ႕ခဲ့ သိခဲ့ၾကသည္။ “အာဇာနည္” ေန႔ေရာက္လွ်င္ ေက်ာင္းမွာ နံရံကပ္စာေစာင္ေတြ လုပ္ၾက၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပံုတူ ပန္းခ်ီေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေရးဆြဲၾက၊ ကဗ်ာေတြ၊ စာၫႊန္႔ေတြေရးၾက။ စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲလုပ္ၾက။ လြမ္းစရာေကာင္းေသာ ငယ္ဘ၀ အာဇာနည္ေန႔ရက္စြဲမ်ား ျဖစ္သည္။



၁၉ ဇူလိုင္ ၁၉၈၉



ခါတိုင္းလိုပင္ ထိုေန႔မွာ မိုးေတြေစြၿပီးရြာခဲ့သည္။ ယမန္ေန႔ (ဇူလိုင္ ၁၈)ရက္ ညကတည္းက မိုးသည္အၿငိႇဳးႀကီးႀကီး သဲသဲမဲမဲ ရြာသြန္းခဲ့သည္။ ထိုေန႔က တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းရွိ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ျခံ၀င္းထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ရွိေနခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ ျမတ္လိႈင္းက နက္ျဖန္အာဇာနည္ေန႔ အထိမ္းအမွတ္ နံရံကပ္စာေစာင္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနသည္။ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေပးပါဆို၍ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးေပးခဲ့သည္။ ထိုေန႔ညေနမွာ ခါတိုင္းႏွင့္မတူ မိုးက သဲသဲမဲမဲရြာသည္။ ထိုေန႔ညမွာပင္ သတင္းဆိုးႀကီးတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အား ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ထိန္းသိမ္းလိုက္ၿပီဆိုေသာ သတင္းႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ျပဳလုပ္မည့္ အာဇာနည္ဗိမာန္သို႔ ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္မည့္ အစီအစဥ္ကို တားျမစ္လိုက္ၿပီဆိုေသာ သတင္းျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံုး မိုးသည္းသည္းေအာက္မွာ တိတ္ဆိတ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။



ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြခ်မည့္ အစီအစဥ္ တားျမစ္ခံလိုက္ရေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကေတာ့ မိမိတို႔အစီအစဥ္အတိုင္း အာဇာနည္ဗိမာန္သုိ႔ ခ်ီတက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္မွာ ေရႊဂံုတိုင္လမ္းမႀကီးအား ကမၻာေအးလမ္းမ အစပ္မွစ၍ စစ္တပ္က သံဆူးႀကိဳး အကာအရံမ်ားျဖင့္ ပိတ္ထားလိုက္သည္။ မည္သူမွ် ကူးသန္းျဖတ္ေက်ာ္ သြားလာခြင့္မရွိေတာ့။ နံနက္ ၉ နာရီေလာက္မွာေတာ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ သာမန္ျပည္သူေတြႏွင့္ ေရႊဂံုတိုင္လမ္းဆံုမွာ တျဖည္းျဖည္း လူေတြစုေ၀း ေရာက္ရွိလာသည္။ ရာဂဏန္းမွသည္ ေထာင္ဂဏန္း၊ ေထာင္ဂဏန္းမွသည္ ေသာင္းဂဏန္း အေရအတြက္အထိ မ်ားျပားလာေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုခ်စ္သည့္ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြ ေရႊဂံုတိုင္လမ္းဆံုမွာ ျပည့္ႏွက္သြားသည္။ ႏွစ္စဥ္ က်င္းပေနက်၊ ႏွစ္စဥ္အေလးျပဳေနက်၊ အာဇာနည္ဗိမာန္သို႔ သြားရာလမ္းမွာ စစ္တပ္က သံဆူးႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ကာရံတားဆီးထားသျဖင့္ သြားခြင့္မရေတာ့။ ထိုေနရာတြင္ ေသနတ္ခ်ိန္ထားေသာ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ားက လူအုပ္ႀကီးကို စိန္းစိန္းၾကည့္ေနသည္။



ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းကဗ်ာဆရာ ျမတ္လိႈင္းမွာ လူအုပ္ၾကားထဲ ေရာက္ေနသည္။ နံနက္ ၁၀ နာရီခြဲမွာေတာ့ ရဲရဲေတာက္ ေက်ာင္းသားလူငယ္တစ္စုက ဦးေဆာင္ၿပီး ခြပ္ေဒါင္းအလံကို ကိုင္ေဆာင္လ်က္ ကမၻာေအးဘုရားလမ္းအတိုင္း ဗဟန္းၾကားေတာရလမ္းဘက္သို႔ ခ်ီတက္ၾကသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ ေနာက္ျပန္ေျပးဆုတ္လာေသာ လူအုပ္ႀကီးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို တြန္းတိုက္သြားသည္။ “ဒီေကာင္ေတြ ယုတ္မာေနၿပီ။ ေရွ႕က ေက်ာင္းသားေတြကို ႐ုိက္ေနၾကတယ္”။ ၿပိဳဆင္းလာေသာ လူအုပ္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လမ္းေဘးကပ္ၿပီး လမ္းၾကားတစ္ခုထဲ ၀င္ေျပးရသည္။ ေရွ႕ဆံုးေရာက္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတခ်ဳိ႕ အၿပိဳၿပိဳအလဲလဲ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရသူရ၊ ဖမ္းဆီးခံရသူခံရျဖင့္ ကမၻာပ်က္သလို ျဖစ္သြားသည္။



အာဇာနည္ဗိမာန္သို႔ သြားေရာက္အေလးျပဳမည့္ အစီအစဥ္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဖ်က္လိုက္ရသည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ မည္မွ်ဖမ္းဆီးခံလိုက္ရသည္ေတာ့ မသိ။ လမ္းေပၚမွာ ဖိနပ္ေတြျပန္႔က်ဲၿပီး ေသြးကြက္အမ်ားအျပား ျမင္ခဲ့ရသည္ဟု တခ်ဳိ႕က ျပန္ေျပာသည္။ နတ္ေမာက္လမ္းဆံု၊ ေရခဲဆိုင္မွတ္တိုင္ေနရာမွ လံုျခံဳေရးတပ္မ်ားက ပိတ္ၿပီးဖမ္းေသာေၾကာင့္ ခ်ီတက္လာသူ အမ်ားအျပားထြက္ ေပါက္မရွိဘဲ ထိုေနရာတြင္ အဖမ္းခံခဲ့ရသည္။ အာဇာနည္ေန႔မွာ ေသြးေျမက်ခဲ့ရျပန္ေသာ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုပင္။



ထိုေန႔က အာဇာနည္ဗိမာန္သည္ ေသြးေျခာက္ခဲ့သည္။ အေလးျပဳမည့္သူမရွိ။ ပန္းေခြခ်မည့္သူမရွိ။ မည္သူမွ် ၀င္ေရာက္ခြင့္မရေသာ တားျမစ္နယ္ေျမထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ အနီေရာင္ဂူဗိမာန္သည္ တစျပင္သဖြယ္ တိတ္ဆိတ္ခဲ့သည္။ ထိုေန႔ညက မိုးမ်ားသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းခဲ့သလို ကြၽန္ေတာ္သည္လည္း ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေၾကြးေခဲ့မိပါသည္။



(၆၆) ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ အခမ္းအနားကို အာဇာနည္ဗိမာန္တြင္ က်င္းပစဥ္







from Eleven Media Group's Facebook Wall http://ift.tt/1yH0qLX