ဆည္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား ခ်စ္ရန္တိုး (ျမစ္ေခ်ာင္း) (ေဆာင္းပါး) “က်ဳပ္လ...

ဆည္ၾကီးမ်ားႏွင့္ ေနာက္ဆက္တြဲမ်ား



ခ်စ္ရန္တိုး (ျမစ္ေခ်ာင္း)



(ေဆာင္းပါး) “က်ဳပ္လာၾကည္႔တယ္။ က်ဳပ္ ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္မိတယ္ဗ်ာ”ဟု အေမရိကန္ သမၼတႀကီး ဖရန္ကလင္ဒီ႐ုစဗဲ့က ၁၉၃၅ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၃၀ ရက္တြင္ က်င္းပေသာ ဟူးဗားဆည္ႀကီး စတင္ဖြင့္လွစ္ျခင္း အခမ္းအနားတြင္ ေျပာၾကားသြားခဲ့သည္။ ဟူးဗားဆည္ၾကီး Hoover Dam သည္ ေကာ္လိုရာဒိုျမစ္ေပၚတြင္ တည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္ၿပီး အရီဇိုနား-ေနဗဒါၾကားတြင္ တည္ရွိေသာ ေခ်ာက္နက္ႀကီးကို တမံဖို႔ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဟူးဗားဆည္ႀကီးသည္ ဆည္ႀကီးမ်ား တည္ေဆာက္ေရးေခတ္သစ္ႀကီးကို စတင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။



၁၉၅၄ ခုႏွစ္ ပန္ဂ်ပ္ျပည္နယ္ရွိ နန္ဂါယ္ (Nangal) တူးေျမာင္းႀကီး ဖြင့္လွစ္ပြဲ အခမ္းအနားတြင္လည္း အိႏၵိယႏိုင္ငံ၏ ပထမဆံုး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္သူ ပ႑ိဂ်၀ါဟာ ေန႐ူးက Bhakra ဆည္ႀကီး ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္ တူးေျမာင္းႀကီးကို ျမင္ေတြ႕လိုက္သည့္အခါ ၎မွာ အင္မတန္မွ စိတ္လႈပ္ရွားမႈျဖစ္ခဲ့ရၿပီး ျပင္းျပေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈျဖစ္ေပၚခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ ေန႐ူးက ယင္း၏ အံ့ၾသဘနန္းျဖစ္ရမႈကို မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ဘာသာေရးအျမင္ ႏွစ္ခုေပါင္းစပ္ၿပီး ေျပာၾကားခဲ့သည္။ “ဒီလုပ္ငန္းဟာ အင္မတန္မွ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ အလုပ္ပါပဲ။ ရဲရင့္ျခင္းႏွင့္ ယံုၾကည္ျခင္းရွိတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ဳိးမွသာလွ်င္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ပါ။ အခုဆိုရင္ ဒါဟာ ဒီႏိုင္ငံႀကီးရဲ႕ ေရွ႕ဆက္သြားမယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို ခိုင္ခိုင္မာမာျပသလိုက္တဲ့ သေကၤတတစ္ခုလည္း ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဆည္ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္တစ္၀ိုက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကည္႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတာေလးရွိတယ္။ အႀကီးမားဆံုး ဘုရားေက်ာင္းႀကီးေတြ၊ ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဆစ္ဘုရားေက်ာင္းႀကီးေတြဆိုတာ လူသားေတြက လူသားေတြရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးစီးပြားအတြက္ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာအမြန္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ လူသားေပါင္းမ်ားစြာ အားႀကိဳးမာန္တက္တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတဲ့ အသက္ေသြးေခၽြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ဒီဘက္ကရာ-နန္ဂါယ္ႀကီးထက္ေကာ ဘယ္ေနရာကမ်ား ႀကီးျမတ္ႏိုင္မလဲဗ်ာ” ဟု ေျပာၾကားခဲ့သည္။



ဆည္ၾကီးတည္ေဆာက္ၿပီး ဆယ္စုႏွစ္ ေျခာက္ခုၾကာသည္အထိ စာေရးဆရာမ်ား၊ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးမ်ား၊ ဗ်ဴ႐ိုဂရက္အရာရွိမ်ား၊ အမ်ဳိးသားေရး၀ါဒီမ်ားႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြက္ ဆည္ႀကီးမ်ားသည္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ရွင္သန္ထက္ျမက္ေရးႏွင့္ လူသားမ်ား၏ စြမ္းပကားျဖင့္ သဘာ၀တရားႀကီးကို ေအာင္ႏိုင္ျခင္း သေကၤတအျဖစ္ မွတ္ယူခံခဲ့ၾကရသည္။ စြမ္းအင္ကုမၸဏီႀကီးမ်ား၊ ေရႏွင့္ အစာထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ ေရႀကီး ေရလွ်ံထိန္းသိမ္းေရး အင္ဂ်င္နီယာမ်ား၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးသမားမ်ား၊ အမ်ဳိးသား လြတ္လပ္ေရးထိန္းသိမ္းသူမ်ားသည္ လူသားမ်ဳိးႏြယ္စုတို႔ တည္ေဆာက္ထားေသာ ႀကီးမားလွသည္႔ ယင္းဆည္ႀကီးမ်ားကို ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈျပယုဂ္အျဖစ္ ရာစုႏွစ္တစ္ခုမွ် သ႐ုပ္ေဖာ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအျခင္းအရာသည္ အရင္းရွင္၀ါဒ၏ ဓနဥစၥာကို တည္ေဆာက္ျခင္းေလာ၊ ဆိုရွယ္လစ္၏ အသီးအပြင့္ကို ေ၀မွ်ျခင္းေလာ၊ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္သို႔ ေျခလွမ္းႀကီးေပေလာဟု ကြဲကြဲျပားျပားမရွိခဲ့လည္း ကိစၥေတာ့ မရွိခဲ့ေပ။



ထုႀကီးထည္ႀကီးႏွင့္ ႀကီးမားလွေသာ ဆည္ႀကီးမ်ားသည္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားထုတ္လုပ္႐ံု၊ ေရသိုေလွာင္႐ံု သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ထိုအရာႀကီးမ်ားသည္ နည္းပညာေခတ္ႀကီး၏ လႊမ္းမိုးမႈအေတြးအေခၚကို ကြန္ကရစ္၊ ေက်ာက္တုံးႏွင့္ ေျမသားမ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပထားျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈႏွင့္ အဏုျမဴဗံုးႀကီးမ်ားႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ကားကို ယွဥ္တြဲမည္႔ သိပၸံဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ေဖာ္ညႊန္းေန သည့္ အေဆာင္အေယာင္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ဆည္ႀကီးမ်ားဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံတကာေကာ္မရွင္ (ICOLD) ၏ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ ကမၻာ့ျမစ္ႀကီးမ်ားကို ဆည္ႀကီးေပါင္း ၄၀,၀၀၀ ေက်ာ္က တားဆီးပိတ္ဆို႔ထားၿပီး ယင္းတုိ႔အနက္ ဆည္ႀကီးေပါင္း ၅,၀၀၀ ကို ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ကတည္းက တည္ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ICOLD ဆည္ၾကီးတစ္ခုကို ယင္းကဲ့သို႔ သတ္မွတ္ထားပါသည္။ တမံေအာက္ေျခမွ တမံထိပ္အထိ ၁၅ မီတာႏွင့္အထက္ရွိေသာ (တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလးထပ္တိုက္တစ္လံုးစာ အျမင့္ရွိေသာ) ဆည္ကို ဆည္ႀကီးဟု သတ္မွတ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသည္ ကမၻာေပၚတြင္ ဆည္ႀကီးမ်ား အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံ တစ္ခု ျဖစ္ၿပီး ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ယဥ္ေက်းမႈ ေတာ္လွန္ေရးကာလက ဆည္ႀကီး ရွစ္ခုသာရွိခဲ့ရာမွ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ အၾကာတြင္ ပမာဏ ၁၉,၀၀၀ နီးပါး တိုးလာခဲ့သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ဆည္ႀကီးေပါင္း ၅,၅၀၀ ျဖင့္ ဒုတိယ အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္ၿပီး ယင္းေနာက္တြင္ ဆိုဗီယက္ ျပည္ေထာင္စုေဟာင္း၊ ဂ်ပန္ႏွင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံတို႔ ရွိသည္။



ဆည္ႀကီးမ်ားအေရအတြက္ တိုးလာသည္ႏွင့္အမွ် ယင္းတို႔၏ အရြယ္အစား၊ ကမၻာအႏွံ႔ ျပန္႔ႏွံမႈမ်ားလည္း တိုးလာခဲ့သည္။ ဟူးဗားဆည္ႀကီးသည္ ကမၻာ့အျမင့္ဆံုးဆိုေသာ ေနရာကို ၁၉၅၇ ခုႏွစ္အထိ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုစာမွ်သာ ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံမွ Mauvoisin ဆည္ႀကီးက ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ေလးႏွစ္ၾကာၿပီးေနာက္ ဟူးဗားဆည္ႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္သည့္ ဆည္ႀကီးႏွစ္ခု ထပ္မံေပၚလာျပန္သည္။ ယင္းတို႔အနက္ တစ္ခုမွာ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံမွ ပင္ျဖစ္ၿပီး (Grande Dixence) ဟုေခၚ၍ ေနာက္တစ္ခုမွ အီတလီမွ Vaiont ဆည္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၌ ဟူးဗားသည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ အျမင့္ဆံုးဆိုေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ကို ကယ္လီဖိုးနီးယားမွ Oroville ဆည္ႀကီးကို လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္ရသည္။ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားႏွင့္ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားအတြင္း၌ ကေနဒါ၊ ကိုလံဘီယာ၊ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု၊ မကၠဆီကိုႏွင့္ ဟြန္ဒူးရပ္စ္ႏိုင္ငံမ်ားမွ ဆည္ႀကီးမ်ားသည္ ဟူးဗားကို အသီးသီး ေက်ာ္ျဖတ္လိုက္ၾကေပသည္။ ဧရာမဆည္ႀကီး (Major Dam) ဆိုသည္မွာ အျမင့္အားျဖင့္ ၁၅၀ မီတာ အနည္းဆံုးရွိျခင္း၊ ထုထည္အားျဖင့္ ကုဗမီ တာ ၁၅ သန္းအနည္းဆံုးရွိျခင္း (ကီး႐ိုစ့္ပိရမစ္ၾကီး ၏ ေျခာက္ဆပမာဏ)၊ ေရေလွာင္ပမာဏ အားျဖင့္ ၂၅ ကုဗကီလိုမီတာ အနည္းဆုံးရွိျခင္း (လပ္ကဇင္းေဘာ့ႏိုင္ငံကို တစ္မီတာ ျမင့္ေအာင္ ေရဖံုးလႊမ္းႏိုင္သည့္ ပမာဏ) သို႔မဟုတ္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ထုတ္ေပးႏိုင္မႈ ပမာဏအားျဖင့္ အနည္းဆံုး ၁,၀၀၀ မဂၢါ၀ပ္ ရွိျခင္း (လူဦးေရတစ္သန္းရွိေသာ ဥေရာပၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို အလံုအေလာက္ ဓာတ္အားေပးႏိုင္သည္႔ပမာဏ) ရွိေသာ ဆည္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဧရာမဆည္ႀကီးေပါင္း ၁၀ ခုသာရွိရာမွ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ဆည္ေပါင္း ၃၀၅ ခန႔္ အထိ တစ္ဟုန္ထိုး တိုးပြားလာခဲ့သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသည္ ဧရာမဆည္ႀကီးမ်ား ေဆာက္လုပ္ေသာ ထိပ္တန္းႏိုင္ငံျဖစ္ၿပီး ယင္းေနာက္တြင္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စု၊ ကေနဒါ၊ ဘရာဇီးႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔က အသီးသီး ရွိၾကသည္။



ကမၻာ့ျမစ္ႀကီးမ်ား၏ ျမစ္၀ွမ္းအမ်ားစုသည္ ဆည္ႀကီးမ်ားျဖင့္ သင္းကြပ္ျခင္းခံေနရၿပီျဖစ္ၿပီး မဟာျမစ္ႀကီးမ်ားမွာ ေရေလွာင္တမံသို႔ သြယ္တန္းထားေသာ ေရေျမာင္းသာသာ အေျခအေနသာ ရွိေတာ့သည္။ ကီလိုမီတာ ၂,၀၀၀ ရွိေသာ ကိုလံဘီယာျမစ္ႀကီး၏ ၇၀ ကီလိုမီတာသည္သာ လြတ္လပ္စြာ စီးဆင္းႏိုင္သည္။ အေမရိကတိုက္တြင္ ကီလိုမီတာ ၁,၀၀၀ ေက်ာ္ ရွည္လ်ားေသာ ျမစ္ၾကီးမ်ားအနက္ Yellow -stone ျမစ္ႀကီးတြင္သာ ဆည္တည္ေဆာက္ျခင္း မရွိေပ။ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံတြင္ Rhone ျမစ္၏ တစ္ခုတည္း က်န္ရွိေသာ လြတ္လပ္စြာ စီးဆင္းေနသည့္ အပိုင္းတစ္ပိုင္းကို ၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ ဆည္တစ္ခုျဖင့္ ပိတ္ဆို႔လိုက္သည္။ ဥေရာပတြင္လည္း ၀င္ဆာ၊ ေဗာ္လဂါ၊ အယ္ဘ႐ိုျမစ္ႀကီးမ်ားသာမက တာဂန္႔စ္ျမစ္တြင္လည္း ၎တို႔အလ်ား၏ ေလးပံုတစ္ပံုသည္ ေရေလွာင္ကန္မ်ားမွ လြတ္ကင္းျခင္း မရွိေပ။



ကမၻာအႏ႔ွံအျပားတြင္ ေရေလွာင္ကန္မ်ား၏ စုစုေပါင္းသိုေလွာင္မႈမွာ ကုဗကီလိုမီတာေပါင္း ၁၀,၀၀၀ ခန္႔ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ထိုပမာဏသည္ ကမၻာေပၚရွိ ျမစ္အားလံုး၏ ထုထည္ငါးဆႏွင့္ ညီမွ်သည္။ ေရေလွာင္ကန္မ်ား၏ အေလးခ်ိန္မွာ ငလ်င္ကို ျဖစ္ေစႏိုင္ေလာက္ေသာ အေလးခ်ိန္ ရွိၾကသည္။ ေရေလွာင္ကန္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရေသာ ငလ်င္မွတ္တမ္းမ်ား ရွိၾကပါသည္။ ဘူမိ႐ူပေဗဒပညာရွင္မ်ားက ေရေလွာင္ကန္ႀကီးမ်ား၏ အေလးခ်ိန္ပ်ံ႕ႏ႔ွံမႈသည္ ကမၻာ့လည္ပတ္မႈအရွိန္၊ ကမၻာ့၀င္႐ိုးႏွင့္ ကမၻာ့ဆြဲအားစက္ကြင္းပံုစံတို႔ေပၚတြင္ အင္မတန္ ေသးငယ္ေသာ္လည္း တိုင္းတာႏိုင္ေသာ ပမာဏရွိသည္႔ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈရွိေၾကာင္း ခန္႔မွန္းထားသည္။



ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္၏ ပမာဏမွ် ရွိေသာ စတုရန္းကီလိုမီတာ (၄၀၀,၀၀၀) ေက်ာ္သည္ ကမၻာအႏွံ႔အျပားရွိ ေရေလွာင္ကန္မ်ားေၾကာင့္ ေရဖံုးလႊမ္းေနရသည္။ Akosombo ဆည္ႀကီးက ထိန္းထားသည္႔ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ေရေလွာင္ကန္ျဖစ္ေသာ Volta ေရေလွာင္ကန္ႀကီးသည္ ဂါနာႏိုင္ငံ၏ ကုန္းေျမဧရိယာ ေလးရာခိုင္ႏႈန္း၀န္းက်င္ကို ေရႀကီးေရလွ်ံေစခဲ့သည္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္လည္း နယူးဟမ့္႐ိႈင္းယားႏွင့္ ဗားေမာက္ျပည္နယ္ႏွစ္ခုေပါင္း ပမာဏရွိေသာ ဧရိယာမ်ား ေရျမဳပ္ေနပါသည္။ ေရျမဳပ္ျခင္းခံေနရေသာ ကမၻာ့ကုန္းေျမဧရိယာ၏ သုံးရာခိုင္ႏႈန္းသည္ စာရင္းဇယားအၾကမ္းမ်ား ခန္႔မွန္းထားသည္ထက္ မ်ားစြာ ဆံုး႐ႈံးေနေၾကာင္း သက္ေသျပေနပါသည္။ ကမၻာ့ အေကာင္းဆံုး စိုက္ပ်ဳိးေျမမ်ား၊ သားရဲ တိရစၦာန္မ်ား ခိုေအာင္းရာ ေတာအုပ္မ်ားကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ေရလႊမ္းလြင္ျပင္မ်ားသည္ ေရေလွာင္ကန္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ ဖံုးလႊမ္းသြားရသည္။



လူသားမ်ား၏ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား (အထူးသျဖင့္ ဆည္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္) ေရခ်ဳိမ်ားသည္ ေဂဟစနစ္တြင္ ပ်က္စီးကုန္ရသည္။ ဆည္တစ္ခုသည္ ျမစ္၀ွမ္းေဒသရွိ သက္ရွိ ကြန္ရက္ဆက္ႏြယ္မႈမ်ားအားလံုးကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္ပါသည္။ အေမရိကန္၊ ကေနဒါ၊ ဥေရာပႏွင့္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုေဟာင္း ႏိုင္ငံမ်ားရွိ အႀကီးဆံုး ျမစ္ႀကီးမ်ား၏ ေရစီးဆင္းမႈ ေလးပံုသံုးပံုနီးပါးကို ဆည္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ကန္႔သတ္ထားေၾကာင္း ၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ ဆီြဒင္လူမ်ဳိး ေဂဟပညာရွင္မ်ားက ဆိုခဲ့သည္။ ေရလမ္းလြဲမႈမ်ားေၾကာင့္ ျမစ္ေအာက္ပိုင္း အထိခိုက္ရဆံုး သာဓကတစ္ခုမွာ အာရွအလယ္ပိုင္းရွိ ေအရယ္ပင္လယ္ႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာ့အၾကီးဆံုး ေရခ်ဳိကန္ႀကီးမ်ားတြင္ အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေအရယ္ပင္လယ္သည္ မူလဧရိယာထက္ တစ္၀က္သာသာ က်န္ရွိေတာ့ၿပီ ျဖစ္သည္။



ကမၻာ့ေရခ်ဳိငါးမ်ား၏ ငါးပံုတစ္ပံုသည္ မ်ဳိးတုံးေပ်ာက္ကြယ္ျခင္းႏွင့္ အႏၱရာယ္ၾကံဳေတြ႕ေနရျခင္း၏ လက္သည္အေၾကာင္းခံမွာ ဆည္ႀကီးမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဆည္ႀကီးမ်ား၏ အင္မတန္ေဆာက္လုပ္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ မ်ဳိးတုံးေပ်ာက္ကြယ္ေနရေသာ ေရခ်ဳိငါးအခ်ဳိးအဆ ပိုမ်ားပါသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ ငါးပံု ႏွစ္ပံုနီးပါး၊ ဂ်ာမနီတြင္ ေလးပံုသံုးပံုခန္႔ ျဖစ္ပါသည္။ အင္းဆက္မ်ား၊ ကုန္းေနေရေန သတၱ၀ါမ်ဳိးစိတ္မ်ား၊ တြားသြားသတၱ၀ါမ်ားႏွင့္ အျခားျမစ္၀ွမ္းေန သက္ရွိမ်ားလည္း ျခိမ္းေျခာက္ခံေနရပါသည္။



ဆည္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ ေဒသခံတိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ား ေနရာ ေျပာင္းေရႊ႕ရသည္။ အျခားေဒသမ်ားတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕အေခ်ေနထိုင္ၿပီး ဘ၀ကို အသစ္မွျပန္စရေလ့ရွိသည္။ ေရွးေဟာင္းသမိုင္း၀င္ ယဥ္ေက်းမႈ အေဆာက္အအံုမ်ားလည္း ဆည္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေရဖံုးလႊမ္းမႈေၾကာင့္ ပ်က္စီးဆံုး႐ံႈးရသည္။ ဆည္ႀကီးမ်ားေၾကာင့္ ေရေၾကာင္းသြားလာေရး၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ေရေပးေ၀ေရလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ အက်ိဳးရွိ ေအာင္ျမင္ေသာ္လည္း ေဂဟစနစ္ကိုမူ အႀကီးအက်ယ္ ပ်က္စီးထိခိုက္ရပါသည္။

from Mizzima - News in Burmese's Facebook Wall http://ift.tt/1nmZMvh