#emg_opinions
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေရး အားလံုးပါ၀င္ေပး
(Written by: ညီေအာင္ညီ)
လြန္ခဲ့ေသာတစ္လက အၿငိမ္းစား ပညာေရးမွဴးေဟာင္း ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက သူသိတဲ့ ေက်ာင္းအဂၤါ ကိုးပါးအေၾကာင္းကို ေျပာျပခဲ့တယ္။
ဆရာႀကီးေျပာျပတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းတစ္ခုရဲ႕ ရွိထားရမယ့္ ေက်ာင္းအဂၤါ ကိုးခုထဲမွာ ရွစ္ခုေျမာက္ ေက်ာင္းအဂၤါက “ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္” ရွိရမယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ရွိသင့္သလဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြအေနနဲ႔ ငယ္စဥ္ကတည္းက သစ္ပင္ပန္းမန္ေတြ၊ သီးပင္စားပင္ေတြနဲ႔ သဘာ၀ေလာကႀကီးကို ျမတ္ႏိုးၿပီး တန္ဖိုးထား ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာ၀န္ယူစိတ္ရွိဖို႔အတြက္ လက္ေတြ႕က်က် ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ “ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္” ရွိဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကို ဆရာႀကီးက စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီး ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္အေၾကာင္း ေျပာၿပီးကတည္းက စာသင္ေက်ာင္းေတြနားေရာက္တိုင္း “ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္” ရွိမရွိ ေလ့လာမိတာမ်ဳိး ေမးျမန္းၾကည့္တာမ်ဳိး လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ရွိတဲ့ေက်ာင္းလည္း ရွိတယ္။ မရွိတဲ့ေက်ာင္းလည္း မရွိဘူးေပါ့။ စစ္တမ္းေကာက္ စစ္ေဆးေရး၀င္တာ မဟုတ္လို႔ ရွိျခင္းမရွိျခင္းအေပၚမွာ ေျပာစရာစကား မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕စကားက နားထဲကမထြက္ခဲ့ဘူး။ “သဘာ၀ေလာကႀကီးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ဖို႔”၊ သစ္ပင္ပန္းမန္ေတြကို ခ်စ္တတ္၊ ျမတ္ႏိုးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္ဆိုတာ ရွိဖို႔လိုပါတယ္တဲ့။
ဆရာႀကီးရဲ႕စကားကို ဆက္စပ္ၿပီး စဥ္းစားမိခဲ့တယ္။ ေနစရာအိမ္ေတြၿပီးရင္ ကေလးေတြအမ်ားဆံုး ထိေတြ႕ရတဲ့ေနရာဟာ “စာသင္ေက်ာင္း” ဆိုတဲ့ ေနရာတစ္ခုပါပဲ။ သင္ရတဲ့ ေက်ာင္းစာေတြထဲမွာ သဘာ၀နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာေတြ၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ျဖစ္တည္ပံု၊ ပ်က္စီးပံု စတာေတြလည္း သင္ၾကားေရးထဲမွာ ပါပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စာေတြ႔အေနနဲ႔ သင္ၾကားခဲ့ရတယ္။ သိခဲ့ၾကတယ္။ နားလည္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာ အားနည္းခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ အသိတစ္ခုမွာပဲ လမ္းဆံုးသြားခဲ့တယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ယိုယြင္းမႈမ်ားေနတဲ့ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုမွာ သိထား႐ံုနဲ႔ မၿပီးေတာ့ဘူး။ လက္ေတြ႕ပါ၊ ေဆာင္ရြက္သင့္လာၿပီလို႔ ျမင္ခဲ့မိတယ္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ျပည္ေထာင္စုေန႔ တီဗြီျမင္ကြင္းတစ္ခုက ဦးေႏွာက္ထဲထိ စြဲက်န္ေနခဲ့တယ္။ “ေနေက်ာက္ခဲ” ဆုိတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ကားကို ျပည္ေထာင္စုေန႔က ႐ုပ္သံလိုင္းတစ္ခုမွာ ျပသခဲ့တယ္။ အဲဒီဇာတ္ကားထဲမွာ “အင္းေလးကန္ႀကီးရဲ႕ သာယာပံု၊ တုိင္းရင္းသားေတြ ရွိေနၾကပံုနဲ႔ အင္းေလးကန္ႀကီးကို မပ်က္စီးေအာင္၊ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လိုတဲ့အေၾကာင္း” “ကဗ်ာသီခ်င္းေလးနဲ႔” ကေလးေတြကို တုိင္ေပးၿပီး သံၿပိဳင္သီဆိုၾကတဲ့ ဇာတ္၀င္ခန္းေလးဟာ ၾကည့္ေနသူတိုင္းရဲ႕ရင္ကို လႈပ္ခတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ စြဲၿငိေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဇာတ္ကား ႐ိုက္ကူးစဥ္ကာလက ယေန႔လို သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ယိုယြင္းမႈမ်ဳိး သိပ္မရွိေသးပါဘူး။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေတြ မ်ားေနတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ၀ိသမ ေလာဘသားေတြနဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို သစၥာေဖာက္ၾကသူေတြ မမ်ားခဲ့ဘူးလို႔ ေျပာရမွာပါ။
အခုဆိုရင္ အင္းေလးကန္တင္ မကဘူး၊ ဧရာ၀တီအတြက္ပါ အႏၲရာယ္ ရွိလာခဲ့တယ္။ သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးေနလို႔ အပူေတြက တျဖည္းျဖည္း တိုးလာခဲ့တယ္။ ေတာင္ေတြဆိုတာလည္း ပ်က္ျပဳန္းစျပဳေနခဲ့ၿပီ။ ေဖာက္ျပန္တဲ့ ရာသီဥတုေတြက ခပ္စိပ္စိပ္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ “နာဂစ္၊ ဂီရိ” စတဲ့ မုန္တိုင္းေတြကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အေသအေက် အပ်က္အစီးေတြနဲ႔ ပညာေပးခဲ့ၿပီးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်စ္တဲ့ႏိုင္ငံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာေတြကို မေပးခဲ့လို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ လက္ေတြ႕က်က် ကာကြယ္လုပ္ေဆာင္ေပးမႈ၊ ပညာေပးမႈေတြ မလုပ္ခဲ့လို႔ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ သစ္ပင္စိုက္ဖို႔၊ သစ္ပင္သစ္ေတာေတြ မလိုအပ္ဘဲ မခုတ္မိေစဖို႔ ေရအရင္းအျမစ္ေတြ မပ်က္စီး မဆံုး႐ႈံးေစဖို႔၊ သဘာ၀တရားကို ခ်စ္တတ္ဖို႔ စတဲ့မိန္႔မွာခ်က္ေတြက မလြဲမေသြ လိုအပ္လာပါတယ္။ အတတ္ပညာရွိထားၿပီး၊ အသိပညာမဲ့ေနလို႔လည္း မျဖစ္ေသးပါဘူး။ အသိပညာ၊ အတတ္ပညာႏွစ္ခုလံုး ျပည့္စံုမွ ေတာ္ရာေရာက္မယ့္ေခတ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ၿပီးခဲ့သည့္ရက္ပုိင္းက ဆရာေအာင္စည္ဟိန္း၏ “မိုးေတြကရြာ၊ ေရေတြကႀကီး” ေဆာင္းပါးထဲက မွတ္သားစရာ အခ်က္အလက္အခ်ဳိ႕ကို ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ တ႐ုတ္အစိုးရဟာ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္ေတြ ထပ္ၿပီးက်ေရာက္မွာစိုးတာေၾကာင့္ “ယူနန္ျပည္နယ္” အတြင္းမွာ သစ္ခုတ္လွဲမႈ တားျမစ္ခ်က္ (Logging ban) ကို ၁၉၉၆ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ျပန္ခဲ့သလို၊ “တစ္ႏိုင္ငံလံုး သစ္ခုတ္လွဲမႈ” တားျမစ္ခ်က္ကို ၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ျပန္ခဲ့တယ္လို႔ ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆက္စပ္ၿပီး ေတြးၾကည့္မိတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက သစ္ေတြကို အဆက္မျပတ္ ခုတ္ေစခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔ဆီမွာေတာ့ သစ္မခုတ္ရတဲ့ ဥပေဒနဲ႔ သူတို႔ႏိုင္ငံအတြက္ သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ထားခဲ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားစီးပြားေရးသမားေတြ အေနနဲ႔ အဲဒီအခ်က္ေတြကို စဥ္းစားမိၾကပါေလစြလို႔ ေတြးခဲ့မိတယ္။
“တ႐ုတ္ျပည္တြင္ သစ္ခုတ္လွဲျခင္းကို တားျမစ္သည္တဲ့။” သစ္ပင္ငယ္တစ္ပင္ ခုတ္လွဲျခင္းသည္ ႀကီးမားေသာျပစ္မႈ ျဖစ္ပါသတဲ့။ သစ္ေတာသယံဇာတကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းသည္ မြန္ျမတ္ေသာ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ သစ္ေတာမ်ား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းနဲ႔ ေဂဟစနစ္ကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းျခင္းသည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္၏ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္မႈ ျဖစ္ပါသတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြ စဥ္စားေတြးေခၚတတ္ဖို႔ လိုအပ္ေနၿပီ မဟုတ္လား။ အရွည္ကို ၾကည့္တတ္ေသာ အနာဂတ္အျမင္ရွိဖို႔ လိုအပ္လာၿပီ မဟုတ္ပါလား။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္သိမ္းေရးက မည္မွ်အေရးပါသည္။ အရာေရာက္သည္ကုိ သိသင့္ၾကၿပီး မဟုတ္ပါလား။ ျမန္မာေတြ စဥ္းစားရပါေတာ့မည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ခရီးထဲမွာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး အႏုပညာဆိုတာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္လာပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္ သားငယ္၊ သမီးငယ္ေတြကို ကိုယ္သိထားသမွ် သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းနည္းေတြကို သင္ၾကားေပးခဲ့ရမွာပါ။ လက္ဆင့္ကမ္းေပးၾကရမွာပါ။ သစ္ေတာ၊ သစ္ပင္၊ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ စတဲ့သဘာ၀သ ယံဇာတေတြကို ေဖာက္လွဲေဖာက္ျပန္ မျပဳႏိုင္ဖို႔ရာ ညႊန္ျပၾကရမွာပါ။
တတ္သိနားလည္တဲ့ လူႀကီးေတြက အဓိကထား ေဆာင္ရြက္ၾကရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြကိုလည္း မက်န္ရစ္ခဲ့ရေလေအာင္ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရး အစီအစဥ္ထဲစဥ္မွာ ဆြဲေခၚသင့္ပါတယ္။ “သူ႔ေခတ္၊ ကိုယ္ေခတ္” ဆိုတာ ရွိစျမဲပါ။ ကိုယ့္ေခတ္မွာ ေကာင္းမြန္စြာ ျပဳျပင္ေနထုိင္သင့္သလို၊ ကိုယ္မရွိေတာ့တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ေခတ္ထဲမွာလည္း၊ အႏၲရာယ္ကင္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရမွာပါ။ သဘာ၀တရားကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ရမွာပါ။
“ေရွ႕ေဆာင္ႏြားလား၊ ေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားေသာ္၊ ေနာက္ႏြားတစ္သိုက္၊ ေျဖာင့္ေျဖာင့္လိုက္သည္” ဆိုတဲ့ စကားလိုပါပဲ။ ဦးေဆာင္မႈေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အနာဂတ္ေရးရာအတြက္ စီမံေပးသင့္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ကေလးေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာက လူငယ္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူငယ္ေတြ၊ တစ္ျခားေနရာေတြမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ မသာေသးခ်င္ ေနပါေစ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ေျမ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္၊ ကိုယ္ရဲ႕သယံဇာတေတြကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ ပိုၿပီးရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းခ်င္တဲ့စိတ္ ပိုၿပီးရွိေစခ်င္တယ္။ မေပ်ာက္မပ်က္၊ မျပဳန္းတီးေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းေစာင့္ေရွာက္တဲ့စိတ္ ပိုၿပီးသာၿပီး ရွိေစခ်င္ပါတယ္။ ဆိုခဲ့ပါခ်စ္စိတ္၊ ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းစိတ္၊ ၀ိုင္း၀န္းေစာင့္ေရွာက္တဲ့ စိတ္ေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ေတြကို အားလံုးထက္ သာေစခ်င္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔၊ ေဘးရန္အႏၲရာယ္ အသြယ္သြယ္ကို ကာကြယ္ႏုိင္ဖို႔ရာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြကလြဲလို႔ အျခားမရွိပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံသားေတြ လူႀကီးလူငယ္မေရြး သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးမွာ ပါ၀င္သင့္ပါတယ္။ လက္ဆင့္ကမ္း ျဖန္႔ေ၀ေပးသင့္ပါတယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႀကီး ဘာေၾကာင့္ပ်က္စီး ယိုယြင္းရတယ္ဆိုတာကို အားလံုးပူးေပါင္းပါ၀င္ အေျဖရွာၾကေစလိုပါတယ္။ ကာကြယ္ၾကေစလိုပါတယ္။ အားလုံးပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ေပးၾကပါလုိ႔ ဆႏၵျပဳခ်င္ပါတယ္။
from Eleven Media Group's Facebook Wall http://ift.tt/1pIg2KH
Comments
Post a Comment