#emg_opinions အိပ္မက္အမိႈက္ပံုး (Written by: နရီမင္း) အိပ္မက္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့...

#emg_opinions



အိပ္မက္အမိႈက္ပံုး



(Written by: နရီမင္း)



အိပ္မက္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ စိတ္အမႈိက္ပံုး တစ္ခုပါပဲ။ အေကာင္အထည္ ေပၚမလာေသးတဲ့ စိတ္ကူးစီမံခ်က္ေတြ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည့္၀လာႏိုင္မွာ မဟုတ္တဲ့ ဆႏၵေတြ၊ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ (မခ်ိမဆံ့) ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အေတာင္ေပါက္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပံုသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ အ့ဲဒီအမႈိက္ပံုးထဲကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီ အမႈိက္ပံုးထဲကေန တန္ဖိုးရွိတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာကို ေကာက္ရခဲ့ဖူးသူ ရွိပါသလား။

ဆင္ျမဴေတလာကိုးလရစ္ဆိုတဲ့ ႐ိုမန္တစ္ ကဗ်ာဆရာဟာ ‘ကူဗလိုင္ခန္’ ဆိုတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ကဗ်ာကို အိပ္မက္ထဲကေန ေကာက္ရခဲ့တယ္။ မာကိုနီဟာလည္း သူရဲ႕ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းတီထြင္သူ ျဖစ္လာတယ္။ အမႈိက္ပံုးထဲကို လႊင့္ပစ္ၿပီးသား သူ႔ရဲ႕ပထမဆံုး စာမူကို ျပန္ၿပီးေကာက္ယူလိုက္ရာကေန ေအေဂ်ခ႐ိုနင္ဟာ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။



ပူျပင္းလွတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ညစ္ပတ္ေပေရေနတဲ့ ကေလးေတြ အမိႈက္ပံုႀကီးထဲမွာ(အဖိုးမတန္လွေပမယ့္) တစ္ေန႔တာ၀မ္းစာ ျဖစ္လာႏိုင္ဖြယ္ရွိတဲ့ ပစၥည္းကေလးေတြ ရွာေနၾကတယ္။ ‘လက္ပတိုစပိုင္႐ိုးစစ္’ (Leptopspirosis)လို အမိႈက္ပံုးထဲကေန ဖိနပ္မပါတဲ့ ေျခေထာက္ေတြကို ေဖာက္၀င္တတ္တဲ့ပိုးေၾကာင့္ ကေလးတစ္ေယာက္ ေဆး႐ံုမွာ သတိမရတစ္ခ်က္ ရတစ္ခ်က္ အဖ်ားေတြတက္လို႔ တစ္ကိုယ္လံုး ၀ါထိန္ေနခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔။



“ေမေမေရ သားကို ဖိနပ္အသစ္ကေလး တစ္ရန္၊ ေက်ာင္း၀တ္စံုေလးတစ္စံု၊ လြယ္အိတ္ကေလးတစ္လံုး ၀ယ္ေပးေနာ္။ ေမေမရယ္ သားေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္လိုက္တာ” တဲ့။



ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့ (ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ) အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္မေလးရဲ႕ မ်က္လံုးထဲ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာတယ္။ အနားမွာရွိတဲ့ သူနာျပဳဆရာမႀကီးက “အို၊ ဆရာမေလးကလည္း လူတိုင္းအတြက္ မ်က္ရည္က်ေပးေနရမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္အတြက္ က်စရာမ်က္ရည္မွ က်န္ပါေတာ့မလား” တဲ့။ ဆရာ၀န္မေလး ဖ်တ္ခနဲ သတိရသြားတယ္။ သူ႔အိတ္ထဲမွာလည္း ပိုက္ဆံက အေတာ္နည္းေနၿပီ။ သူ႔အိမ္က ပိုက္ဆံမပို႔ေသးဘူး။ သူ႔မ်က္ရည္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္။ ေၾသာ္ သူလည္း က်ပ္ညပ္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားကို တိုးစီးၿပီး ဘယ္လာခ်င္ပါ့မလဲ။ ဆရာ၀န္ႀကီးေတြလို ကိုယ္ပုိင္ကား အပ်ံစားနဲ႔ ေဆး႐ံုကို လာခ်င္တာေပါ့။ ဆရာ၀န္မေလး ညက်ရင္ ဘယ္လိုအိပ္မက္မ်ဳိး မက္မွာလဲ။



ဂြၽန္စတိန္းဘတ္ရဲ႕ Of Mice And Men ၀တၳဳ ဇာတ္သိမ္းခန္းေလးကို ေၾကေၾကကြဲကြဲ သတိရမိတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳထဲမွာ ေဂ်ာ့ဆိုတဲ့လူရယ္၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္း လင္နီရယ္ဟာ ေျမယာအတည္တက်မရွိဘဲ လွည့္လည္လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနရသူ ႏွစ္ဦးပါ။ လင္နီက ဦးေႏွာက္က်ပ္မျပည့္ဘူး။ ကေလးႀကီးလိုပဲ။ ယုန္ကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္တယ္။ ယုန္အေမြးႏုကေလးေတြကို ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္ရတာ သေဘာက်တယ္။ သူဟာ မၾကာခဏ သူ႔အပိုင္ ေျမေလးတစ္ကြက္ရယ္၊ အိမ္ကေလးတစ္လံုးရယ္ (အဲဒီအိမ္ကေလးမွာ ယုန္ကေလးေတြ ေမြးထားတယ္) ကို စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ မက္တတ္တယ္။



ေဂ်ာ့က က်ပ္မျပည့္တဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို သူ႔ေၾကာင့္ ဒုကၡေတြအမ်ဳိးမ်ဳိး ေတြ႔ရေပမယ့္ ညီအစ္ကိုရင္းခ်ာလို ေစာင့္ေရွာက္ရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေန႔မွာ လင္နီဟာ (သူ႔ဘာသာ ဘာလုပ္လို႔လုပ္မိမွန္း မသိရွာဘဲ) ေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို သတ္လိုက္မိတယ္။ လင္နီရဲ႕ေနာက္ကို ေဒါသထြက္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီး လိုက္လာတယ္။ ေဂ်ာ့ဟာ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ ဖိအားေပးမႈေၾကာင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းလင္နီကို သူကိုယ္တုိင္သတ္ရေတာ့မယ့္ အေနအထားကို ေရာက္လာတယ္။ လင္နီကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို ေသရမွာပဲ။ ေဂ်ာ့ကေတာ့ လင္နီကို သတ္ပစ္မွ အသက္ရွင္ခြင့္ရမယ္။ ဒါေတြကို လင္နီကေတာ့ မသိရွာပါဘူး။



ေဂ်ာ့က ေနာက္ကေန လင္နီကိုေျပာတယ္။



“ငါတို႔ ေျမကြက္ေလးတစ္ကြက္ရေအာင္ လုပ္မယ္။ ငါတို႔ ႏြားမတစ္ေကာင္ ေမြးမယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ၀က္တစ္ေကာင္နဲ႔ ၾကက္နည္းနည္းပါးပါး ေမြးမယ္။ တို႔ျခံ၀င္းထဲမွာ ျမက္ခင္းတစ္ခင္းလည္း ရွိမယ္။ (ျမက္ခင္းက ‘ယုန္ေတြအတြက္ေပါ့’ လို႔ လင္နီက ၀င္ေထာက္တယ္...) ၿပီးေတာ့ ယုန္ေတြကို ငါကၾကည့္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ယာနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေနၾကမယ္”



“ဒါေပါ့ကြာ” ဆိုၿပီး လင္နီက ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္တယ္။



“ေနာက္ကို လွည့္မၾကည့္နဲ႔ လင္နီ။ ျမစ္ဟိုဘက္ကမ္းကိုပဲ ၾကည့္ေန။ တို႔ေနရမယ့္ ေျမကြက္ကေလးကို ျမင္လာလိမ့္မယ္”



လင္နီက သူ႔သူငယ္ခ်င္းခိုင္းတဲ့အတိုင္း ျမစ္တစ္ဘက္ကမ္းကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္မက္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူယံုၾကည္အားကိုးေနတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေဂ်ာ့က သူ႔ကိုေနာက္ကေန ေသနတ္နဲ႔ ခ်ိန္ထားတာ မသိရွာပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ လင္နီဟာ အိပ္မက္မက္ေနရင္း ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္။



ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီး ကြၽန္ေတာ္က ဘြားဘြားကို ကန္ေတာ့တဲ့အခါ ဘြားဘြားက “အိပ္မက္လွလွ မက္ပါေစ” ဆိုၿပီး အျမဲတမ္းဆုေပးတတ္တယ္။ “အိပ္မက္ထဲမွာ သားသား မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီး စားရမွာလား ဘြားဘြား” လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျပာတာကို အမွတ္ရေနမိတယ္။ (ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တစ္ႏွစ္စီေလာက္သာျခားတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔မို႔ မုန္႔ပဲသေရစာကို ဘယ္ေတာ့မွ ၀၀လင္လင္ မစားရပါဘူး) ဘြားဘြားကြယ္လြန္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အေကာင္အထည္မေပၚတဲ့ စိတ္ကူးစီမံခ်က္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ (မခ်ိမဆံ့) ခံစားခ်က္၊ ဒါမွမဟုတ္ အေတာင္ေပါက္မလာႏုိင္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုအတြက္ အေ၀းႀကီးက တစ္ေနရာကို ေရာက္ေနတာေၾကာင့္ ဘြားဘြားကြယ္လြန္သြားတာေတာင္ သိခြင့္မရခဲ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ေသရင္ အိပ္မက္လွလွေလး မက္ရင္းနဲ႔ပဲ ေသခ်င္ပါတယ္ ဘြားဘြားရယ္။



ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာ My Documents ဆိုတာႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ဖြင့္လိုက္တယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ Folder ဒါမွမဟုတ္ File လို႔ေခၚတာႀကီးေတြ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းႀကီး ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနေအာင္ ေပၚလာၾကတယ္။ အဲဒါေတြကို တစ္ခုခ်င္းစီ လိုက္ဖြင့္လိုက္ရင္ စီမံခ်က္တစ္ခုစီကို ဖတ္ရမယ္။ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္ေသးတဲ့ စီမံခ်က္ေတြ။ တကယ္ေတာ့ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ရာ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ျဖစ္ႏိုင္ဖြယ္မရွိေတာ့တဲ့ စီမံခ်က္ေတြပါ။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုမွေတာ့ ဒါေတြကို အေလးခံၿပီး စက္ထဲမွာ ဘာေၾကာင့္ သိမ္းထားေတာ့မွာလဲ။ အဲဒီထဲက စီမံခ်က္တစ္ခုကို Select လုပ္ၿပီး Delete ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္တယ္။ သြားေပေရာ့။



ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ‘ဒါကို Recycle Bin ထဲပို႔ခ်င္တာ ေသခ်ာရဲ႕လား’ ဆိုတဲ့ စာတန္းေပၚလာတယ္။ ေတာ္ေတာ္လွ်ာရွည္တာပဲ။ မလိုခ်င္လို႔ပါ ဆိုမွေတာ့ ဖ်က္ပစ္လိုက္ေပါ့။ ေမးခြန္းေတြဘာေတြ လာေမးေနေသးတယ္။ အို႐ႈပ္ပါတယ္၊ Shift+Delete နဲ႔ အၿပီးဖ်က္ပစ္လိုက္ရင္ ေအးေရာ။ Recycle Bin ေတြဘာေတြ လုပ္မေနေတာ့ပါဘူး။



အဲ့ဒီမွာ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေအေဂ်ခ႐ိုနင္ႀကီးကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္မိတယ္။ ခ႐ိုနင္ႀကီးက ေရးၿပီးေတာ့မွ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ အမႈိက္ပံုးထဲ လႊင့္ပစ္လိုက္တဲ့ သူ႔ပထမဆံုး စာမူထုပ္ႀကီးကို အခ်ိန္မီ ျပန္ေကာက္ယူလိုက္မိလို႔သာ ကမၻာေက်ာ္ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာတာပဲ။ (အမယ္ေလး၊ ဘုရား ... ဘုရား.. အမိႈက္သိမ္းကားလာတာ ေနာက္က်သြားေပလို႔သာေပါ့)



တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ အိပ္မက္အမႈိက္ပံုးဟာ Recycle Bin လို႔ေခၚတဲ့ လိုခ်င္ရင္ျပန္ၿပီး ယူလို႔ရတဲ့ အမႈိက္ပံုးမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ။ အဲဒီလို စဥ္းစားမိတာကိုက ကြၽန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ေနတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိပ္မက္က ဘ၀ကို ျပန္လည္ရွင္သန္ေအာင္ အသက္သြင္းေပးႏိုင္တာမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေမ့ေလ်ာ့ခံထားရတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာကို ျပန္သတိရေအာင္ ႏႈိးေဆာ္ေပးတတ္တာမ်ဳိးေတြ ရွိပါတယ္။



အိပ္မက္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ စိတ္အမႈိက္ပံုးတစ္ခုပါပဲ။ အေကာင္အထည္ ေပၚမလာႏိုင္ေသးတဲ့ စိတ္ကူးစီမံခ်က္ေတြ၊ ျပည့္၀မလာႏိုင္ေသးတဲ့ ဆႏၵေတြ၊ ႀကိတ္မႏုိင္ခဲမရ (မခ်ိမဆ့ံ) ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အေတာင္မေပါက္ေသးတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ပံုသဏၭာန္အမ်ိဳးမ်ဳိးနဲ႔ အဲ့ဒီအမႈိက္ပံုးထဲမွာ...။





from Eleven Media Group's Facebook Wall http://ift.tt/1k3xA0m